Amaç: Dental seramiklerin farklı koşullar altında uzun süreli iyon salınımları ve yüzey bitirme tekniklerinin iyon salınımı üzerindeki etkisi hakkında literatürde yeterli bilgi bulunmamaktadır. Polisajlanmış bir seramik yüzeyden salınan iyon miktarı ile glazürlü yüzeylerden salınan iyon miktarı arasındaki fark bilinmemektedir. Bu çalışmada, dental seramiklerin korozyon sonrası yüzey pürüzlülüğü ve iyon salınımının miktarı ile iki yüzey bitirme yöntemi arasındaki farkların değerlendirilmesi amaçlanmıştır.

Materyal ve Metot: 20 adet seramik disk (8x2 mm) (Empress II, Zirkonzahn, Noritake Cerabien ZR, Finesse, Vita VM7) üretilerek otoglaze ve polisajlı olmak üzere 2 gruba ayrıldı (n=10). Yüzey pürüzlülüğü (Ra) korozyondan önce ve sonra ölçüldü. Örnekler in vitro korozyona (pH 4,5–pH 7–pH 9 suda 37°C±2°C'de
18 saat ve pH 2,4'te %4 asetik asit solüsyonunda 80°C±2°C'de 18 saat) tabi tutulduktan sonra iyon salınımı değerlendirildi. Elde edilen veriler ANOVA ve Bonferroni Testi (=0,05) kullanılarak analiz edildi. Student t-testi ile çoklu karşılaştırmalar yapıldı.

Bulgular: Tüm seramik gruplarından Al, Na, Li, Si iyonlarının salındığı saptanmıştır. Ra ölçümlerinde, farklı pH değerlerinde gruplar arasındaki değişimler istatistiksel olarak anlamlıdır (p<0,05). Korozyon sonrası Ra değerleri poliajlı gruplar için korozyon öncesi değerlerden daha düşük olduğu görülmüştür.

Sonuç: Yüksek ısı seramiklerinde glazürlü yüzeyler, korozyona karşı daha dayanıklıdır. Ancak yine de polisaj işlemi, glazür uygulanabilmesi mümkün olmayan restorasyonların çıkarılmasının kaçınıldığı durumlarda güvenilir bir teknik olarak görülebilir.

Seramikler Korozyon İyon salınımı Kütle spektrofotometresi