Amaç: Araştırmada Ankara’daki işyeri hekimlerinin çalışmakoşullarıveişdoyumlarınındeğerlendirilmesi amaçlanmıştır.

Materyal ve Metot: Çalışma kesitsel tipte bir araştırmadır. Araştırma Ankara’da aktif olarak çalışan 258 işyeri hekimi ile yürütülmüştür. Araştırmada veri kaynağı olarak anket formu kullanılmıştır. İstatistiksel analizde, tanımlayıcı bulgular kısmında kategorik değişkenler sayı, yüzde ve sürekli değişkenler ise ortalama ± standart sapma ve ortanca (en büyük, en küçük değer) ile sunulmuştur. Tüm analizlerde istatistiksel olarak anlamlılık düzeyi p<0,05 olarak alınmıştır.

Bulgular: Araştırmaya katılan işyeri hekimlerinin
% 83,7’si erkek; % 45,7’si 50-59 yaş, % 22,9’u 40-49 yaş arasında; % 89,9’u evli ve % 74,0’ü pratisyen doktordur. İşyeri hekimlerinin % 10,9’u tam zamanlı olarak bir işyerinde, % 68,2’si Ortak

Sağlık ve Güvenlik Birimine bağlı olarak, % 14,0’ü kendi başına serbest olarak ve % 7,0’si mesai sonrası çalışmaktadır. İşyeri hekimlerinin % 82,6’sı ücretlerini işverenden almalarının İş Sağlığı hizmetlerini olumsuz etkilediğini belirtmiştir. İşyeri hekimlerinin % 69,2’si işyerinde geçirilen sürenin çoğunu işe giriş muayenelerinde, % 40,4’ünü poliklinik yaparak geçirdiğini belirtmiştir. İşyeri hekimi olarak aylık kazanç ile içsel ve genel doyum arasında pozitif yönlü düşük dereceli ilişki, dışsal doyum arasında ise pozitif yönlü orta dereceli ilişki saptanmıştır (p<0,05).

Sonuç: Araştırma sonucunda işyeri hekimlerinin ücretlerini işverenden almasının İş Sağlığı hizmetleri açısından önemli bir sorun olarak görülmektedir. Ücretlerin yeniden değerlendirilmesi önerilmektedir. İşyeri hekimlerinin zamanının çoğunu işe giriş muayenesi ve poliklinik yaparak geçirdiği görülmektedir. Çalışan başına düşen sürenin artırılarak koruyucu sağlık hizmetlerine kalan zamanın artırılması önerilmektedir.

İşyeri hekimi İş sağlığı İş doyumu