Editorial

Değerli Meslektaşlarım,

2011 yılının bu ilk sayısında kış aylarını geride bırakarak yeni bir yıla ve Bahara tekrar merhaba diyoruz. 2010 yılı sağlık sektöründe çalışanların büyük bir kısmında deprem etkisi gösteren gerçekte devrim niteliğindeki yapılanmalar, beraberinde gelen yeni sorunlar ve çözüm arayışlarıyla geçti. Mart ayında yaşadığımız bireysel ve toplumsal devrim ve depremler, Ortadoğuda yaşanan gerçek devrimler ile Japonya’da Fukuşima’da yaşanan müthiş deprem ve ardından gelen tusunami sıkıntılarına karıştı. Bunlar bize hem ulusal hem de uluslararası sağlık sorunlarının da her an ensemizde olduğunu hissettirdi.

Mart ayında depremin yol açtığı nükleer kaza, coğrafik açıdan bizden uzakta gibi görülse de böyle bir felaketin tüm dünyayı nasıl etkileyebileceğini geçmişteki diğer nükleer kazalardan anımsayalım. Çernobil’de 1986 yılında yaşanan felaketi takiben sadece reaktörleri temizlemekle görevli 4.365 personel radyoaktiviteye bağlı hastalıklardan yaşamını yitirdi; yanısıra günümüzde bölgede yaşayan bir milyon çocukta ve toplam 1,5 milyon Ukraynalı’da radyoaktiviteye bağlı hastalıklar görülmeye devam ediyor. Çernobil, Ukrayna’nın başkenti Kiev’in kuzeyinde şirin, yemyeşil, güzel bir kasaba idi; şimdilerde bir hayalet şehir ve tekrar yaşanabilir olması için hala radyoaktivite düzeyinin tehlike sınırının altına inmesi bekleniyor. Çernobil, sadece Ukrayna’nın değil aynı zamanda Dünya’nın kanayan bir yarası oldu. Siyasal ve bilimsel yatırımların hangi alanda olursa olsun insan-hayvan ve çevre sağlığını koruyacak yönde azami önlem içermesi gerektiğini bize hatırlatan bu olayların ardından Ukrayna ve Türk Dili Edebiyatlarına güzellikler sunan iki ünlü şairin buluşmasından bahsetmek istiyorum.

Taras Grigoroviç Şevçenko (Ukraynaca: Тарас Григорович Шевченко) (9 Mart 1814 – 10 Mart 1861), Ukraynalı hümanist şair ve ressamdır. Şevçenko’nun “Köpeğe ekmek veren dilenci çocuk”, “Çingene Falcı” adlı yağlı boya tabloları ödül almış önemli eserleridir. 1840’da ilk şiirleri “Kobzar” adlı bir kitapta ve 1841’de destansı şiiri “Haydamakiy” yayınlanır. O dönemin acılarını, Ukrayna’da yaşanan yıkımları resimler ve bir albümde toplar. Sürgün yıllarında resim yapması yasaklanır, St. Petersburg’a girmesine izin verilmez. Sürgündeki zor yıllardan sonra hastalanarak 1861’de vefat eder.
Nazım Hikmet benzer kaderi yaşadığı ve Ukraynalı Şevçenko’yu sevmiş ve bu sevgisini şiirlerinde de dile getirmiştir: Nazım Hikmet şiirinde adeta Şevçenko ile dertleşir, ona “Ustam, bahtı karalığı bilirsin” der; şiirinin son dizesindeki son cümle “Verdi bana kalemini”dir. Sunay Akın’ın yakın zamanda bir televizyon programında bahsettiği ve öncesinde 29 Aralık 2008 Tarih’li Cumhuriyet Gazetesi’nin Kule Canbazı bölümünde kaleme aldığı yazısına göre hikayenin aslı şöyledir: Nazım Hikmet Kiev’e 1856’da gider ve Şevçenko’nun kalemini görmek ister. O yıllarda Nazım Hikmet çok hastadır. Kalemin sergilendiği müzeye gider, görevliler hasta olduğunu biliyorlardır. Kalemin müzenin üst katında sergilendiğini öğrenince çok üzülür, o kadar yorgundur ki, merdivenleri çıkamaz ve oturur. Bu durum, müze müdürüne bildirilir ve müdür kalemi sergilendiği yerden alır; Nazım Hikmet’e getirerek görmesini sağlar. Nazım Hikmet’in bu şiirinin adı “Şevçenko’nun kalemi”dir. Şiir sanatının ustaları arasındaki bu dayanışma ne güzel.

Bizler sağlıkçılar arasındaki deontoloji ve etik kurallar içindeki varolan dayanışmayı hep sürdürmeliyiz, zira mesleğimizin böyle bir dayanışma olmadan sürdürülmesi herkes için ilave güçlükler getirecektir.

Bizler de Nobel Medicus ailesi olarak ustalarımızı yadetmeyi bir görev bilyoruz.
Bu sayımızın portreler bölümünde Türkiye’de Travmatoloji Bilimi’nin yapılandırılmasında öncü bir hekim olan değerli hocamız Ord. Prof. Dr. Ahmet Burhaneddin Toker bizlerle olacak.

Dergimizin okurlarımızın desteğiyle ulaştığı uluslararası bilimsel arenada daha da güçlenmesi için bizler ve özveri ile çalışan hakemler olabildiğince sitasyonu artıracak şekild