Amaç: Araştırmanın amacı, ekonomiye ve toplum sağlığına pozitif katkıları olan klinik eczacılık hizmetleri hakkında, hekimlerin bilgi ve tutumlarını ortaya koymak ve hastane hizmetlerinde klinik eczacılığa dikkat çekmektir.

Materyal ve Metod: Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesinin klinik dallarında görev yapan öğretim elemanı ve yardımcılarına, 26 Şubat 2007 tarihinde gözlem altında 25 soruluk bir anket uygulanmıştır. İlk seferde ulaşılamayan hekimlere, 2 Mart 2007 tarihinde tekrar gidilmiştir.

Bulgular: Çalışmada 487 hekimin 141’ine (% 28,95) ulaşılabilmiştir. Poliklinik veya hasta vizitinde olmaları onlara ulaşımı güçleştirmiştir. Ulaşılabilen 141 hekimin 51’i (%36,2 ) kadın, 90’ı (% 63,8) erkektir. Ankete katılanların 84’ü (%59,6) araştırma görevlisidir. Anketin yapıldığı tarihlerde hekimlerin 15’inin (%10,8) idari görevi bulunmaktadır. Hekimlerin tıp fakültesi öğretim elemanı olarak hizmet yılı ortalaması 6,39 ± 6,82 yıldır (min 2 ay, max 30 yıl). İlaç bilgisinin yeterli düzeyde olduğu önermesine 56 (% 40) kişi kararsız olarak yanıt vermiştir. Ankete katılanlardan yalnızca 1 kişi hastanenin ilaçla ilgili bir komisyonunda görevi olduğunu belirtmiştir. Hekimlerin ilaç bilgilerini yenileme kaynaklarından “ders kitapları” en öncelikli ilaç yenileme kaynağı olarak tanımlanmıştır (n=122).

Sonuç: Hekimler, ilaçla ilgili bilgilerinin yeterliliği konusunda kararsızdırlar. Genel olarak, klinik eczacıların yataklı tedavi hizmetlerinde etkili olabileceklerini düşünmektedirler. Buna karşın klinik eczacıların istihdam edilmeleri konusunda kararsız bir tutum sergilemektedirler. Klinik eczacıların yataklı tedavi hizmetinin içindeki işlevi hekimlere daha iyi anlatılmalıdır. Bu amaçla klinik eczacılık eğitimi veren kurumlar, eczacılık meslek örgütleri ve hastanelerin insan kaynakları birimlerinin eşgüdümüyle gerekli bilgilendirme ve tanıtım çalışmalarını yapabilirler.

Klinik eczacılık Halk sağlığı İnsan kaynakları planlama Hastaneler Sosyal eczacılık Hekimler