Amaç: ILO tarafından Türkiye’de en kötü durumdaki çocuk işçiliğinin mevsimlik tarım, küçük ölçekli sanayi ve sokakta çalışan çocuklar olduğu saptanmıştır. Proje, Türkiye’nin Adana ilinde Mayıs 2006 Mayıs 2007 tarihlerinde bu üç kesimde çalışan 360 çocuk ve 75’inin ebeveynine eğitim, sağlık ve sosyal destek verilerek çocukların işten çekilmelerinin veya işe başlamalarının önlenmesi amacıyla uygulanmış ve sonuçlar görüşlerimizle paylaşılmıştır.

Materyal ve Metot: Proje merkezine kayıt edilen çocuklar ve ebeveynlerinin sağlık muayeneleri yapılmış, eğitimler verilmiş ve eğitim için sosyal destekler sağlanmıştır. Yapılan işlemler kayıt edilmiş ve çalışmalar SPSS programında değerlendirilmiştir. Çalışmamız tanımlayıcı, nitelikseldir.

Bulgular: Çocukların yaş ortalaması: 10.8±2.3 (min:7, max:15), hane halk sayısı ortalaması: 7.7±2.3 (min:2, max:14) idi. 267’sinin(%91.1) çalışma nedeni, ailesinin ekonomisine katkıda bulunmaktı. 208’sinin(%57.8) herhangi bir hastalığı olduğu saptandı. Sağlık sorunları olanlardan 144’ü(%40) ilaç verilerek, 64’ü(% 17.8) yataklı tedavi kurumuna götürülerek tedavileri tamamlanmış ve. 345’ine(%95.8) okul malzemeleri verilmiştir. Çocuklara, ailelerine, eğitimcilerine ve işverenlere çeşitli konularda eğitimler yapılmıştır. Sonuçta; 220 çocuk işten çekilmiş, 125 çocuğun işe başlaması engellenmiş, 15’i çalışmaya devam etmiştir.

Sonuç: Türkiye’de çocukların çalışmak zorunda kalmalarının temel nedenleri olan ebeveynlerinin işsizliğini ve ailelerinin gelir düzeyi azlığını ortadan kaldıracak makro ekonomik ve sosyal çalışmalar tamamlanmalıdır. Her sorumlu kişi ve kurum, kendi bölgesindeki çocuk işçiliği için bu kriterleri uygular ise yarınların sahibi çocuklarımız, daha sağlıklı ve uzun bir yaşam sürecine sahip olacaklardır

Çocuk işçi Çocuk hakları Çocuk sağlığı Sivil toplum kuruluşları Sosyal destek